Weekje Stoempen in Bormio

"Je moet je klein genoeg durven voelen, om met een groot blad achter te rijden..." Daar kwamen Reinier en ik op, nadat hij - terug in Utrecht - de 30-30 van Monique weer van mijn Scott haalde en per abuis een 30-36 terugzette... En het schakelde ook nog.

23 Juni 2013

Reinier en ik voelden ons niet te groot om aan de Giordana te beginnen met een 30-30 en het beviel prima. Onze omzettingen leidden tot omzetverhoging van de fietsenmaker van Bormio. Maar 30-30 vonden enkelen toch niet kunnen... Maar voor dat de indruk wordt gewekt dat het weer eens zo'n stoemperweek was die volledig in het teken stond van de cyclo aan het eind, voor mij voelde de sfeer niet zo. Weliswaar was ik na vier dagen en zo'n 8000 hoogtemeters zodanig vermoeid dat ik effe geen fiets meer kon zien, maar er werd m.u.v. de zaterdag niet 'gespaard', er werd weinig gestresst, en de alcohol niet ontzien...

Ik herinner me van de week dus ook veel meer dan de cyclo: De machtige bergen, het lekkere eten, prachtige tochten (Stelvio van twee kanten, en oh wat kostte die tweede keer me een moeite), de 'onbekende' klim naar het bergmeertje, de zon en de vele sneeuw op de Gavia. De unieke foto's zeggen genoeg.

Tijdens de cyclo denk ik altijd een keer of tien 'waarom doe ik dit', en 'dit is echt de laatste keer' en dit jaar zelfs ook 'ík word hier te oud voor, het is mooi geweest'. Maar inmiddels overheersen ook van de cyclo de leuke herinneringen: de kick van de laatste meters van de Mortirolo, de euforie in de afdaling van de Gavia, de lol om als enige Nederlander met behaarde benen en een wapperend shirt (per ongeluk die van Allard aan...) in een snelle groep met gladgeschoren bruin gebakken en ingeoliede Italiaantjes van een halve meter kleiner en 20 jaar jonger rond te fietsen... Dus volgend jaar... ach wie weet...

Kortom, een topweek, van begin tot het eind! Dank nogmaals aan Marcel voor het meeste organisatie-werk en aan allen voor het gezelschap!

Onderstaand de verhalen van een aantal van jullie, die mijn conclusie ondersteunen! En helemaal onderaan onze Gran Fondo Giorana-tijden.

Frank Witte: "De dans rond de achtertandwielen en de regenbuien"

Alles was mooi deze week, en wat zeker bij blijft is de vrees voor de Mortirolo en de 2 enorme regenbuien.

De vrees voor de Mortirolo: Direct al na de eerste fietsdag begon de dans rond de achtertandwielen. Er moesten tandwielen bij, en wel snel en veel: 30, 32, 34. De hellingen bleken inderdaad veel steiler te zijn dan elders in de Dolemieten (bijv. Maratona). De fietsenmaker in Bormio deed goede zaken (20 euro per tandwiel) en Reinier maar sleutelen. Frans spande de kroon door met een 26 aan te komen. Hij was na de Stelvio snel overtuigd en bestelde een nieuw blokje. Ik zal direct toegeven dat ik best wel meer tanden had willen hebben. De Mortirolo was geen mooie berg maar best te doen van de zware kant. Daarom een eregalerij, naast alle 30+-ers, voor de 3 trotse twenty-niners: Daan, Frans en Frank W.

De regenbuien: In de afdaling van de Mortirolo (verkeerde klim, verkeerde afdaling) kwam er een enorme hoosbui naar beneden. Nog maar kort tevoren hadden we (Reinier, FrankB, Ed en FrankW) op de top van de Mortirolo (een op 1850m liggend kruispunt) de vliegen van onze bezwete lijven moeten afslaan toen er in de afdaling een enorme hoosbui over ons heen denderde. Echt niet normaal. De weg veranderde in een snel stromende rivier. We zaten niet al te hoog meer dus het was niet koud en tot mijn verbazing werd het ook niet echt glad. Na de afdaling hebben we in het eerste de beste restaurantje een warme kop thee gedronken, waarbij we heel wat water op de vloer achterlieten.

Na de beklimming van de Stelvio op donderdag met z'n allen, daalde een flinke groep af richting Prato. We konden daar lastig iets te eten vinden en na een interessant groeps-besluit-proces bleken alleen Patrick en FrankW zin te hebben om het rondje over de Umbrail te rijden. Met z'n 2-en in Prato wat gegeten en toen door glooiende heuvels langs fruitboomgaarden richting de Zwitserse grens. Zonder paspoort werden we doorgewuifd en in St Maria de eerste onweersbui toen we net in een bushokje stonden. De klim naar de Umbrail was zwaar en hoe hoger we kwamen hoe onvriendelijker de wolken er uit gingen zien. Boven op de Umbrail (wel mooi, je kon 300m hoger de Stelvio pas zien liggen) werd het donker en direct in de afdaling begon het hard te regenen. Patrick trok alles aan wat hij had en ik had alleen een windvest dat absoluut geen water tegenhield. Ik kreeg het steeds kouder en het was wachten op het klappertanden en trillen waardoor de fiets steeds moeilijker te controleren was. We stopten telkens even om te checken bij elkaar dat het nog ging. Ik moest steeds langzamer afdalen om het schudden van de fiets binnen de perken te houden. Op een gegeven moment hoorde ik mijn telefoon en ik gokte op een steunbetuiging van collega-stoempers. dat bleek ook zo te zijn, maar ik nam niet op, we moesten toch door en er was niets om te schuilen en te wachten. Uiteindelijk doorweekt en steenkoud aangekomen. FrankB liet het bad vollopen waarin ik wel 3 kwartier in gelegen heb, telkens heet water erbij, voor ik weer een beetje op temperatuur was. Achteraf: mooi avontuur en direct een echt regenjack aanschaffen!

Ed Oosterbeek: "Intens"

Intens. Dat is het eerste dat bij me opkomt als ik aan de week Bormio denk:

Diep in mezelf gekeerd, tijdens de klim, omhoog, alleen maar omhoog, ik ga niet snel behalve dan mijn hartslag. Toch voel ik mij sterk. Weer een bocht, pfff, bij een bocht zie je vooral hoe steil weg weg omhoog gaat door de ronding in de weg. Steeds zuig ik mijn longen vol. Twee om twee klim ik. Twee trappen inademen, twee trappen uitademen. Als het stijler wordt, één om twee (en nog stijler een om een), niet te lang en dan weer terug. Daar in de verte rijdt iets roods, moet een stoemper zijn. Wat een club. Ik dacht dat ik toch aardig kon fietsen...

Boven. Een overwinning, nee niet gestopt onderweg. Steady doorgereden, mezelf niet over de kop gejaagd. Boven, ja even zitten. Fenomenaal uitzicht, maar nu eerst iets eten, nog een Snelle Jelle krom en geplakt uit mijn achterzak. Ik voel mijn hele lijf, borstspieren komen tot rust, maar mijn hart bonkt na, De benen, hoe voelen die nu de spanning er even af mag, ze willen lekker ontspannen, even bungelen, dat mag. Genieten van de sneeuw rondom en de prachtige bergtoppen in de verte "en profile". Je zit hier toch het best als je er op eigen kracht bent gekomen. Intens genieten, met een Italiaanse cafe creme. Nog even rondkijken.

Naar beneden. Jack aan, sportbril weer op. Rijden. Een paar trappen en > 40 km / uur. Oef, een kuil. Daar is de eerste bocht. mooi aansnijden, erdoor, bijtrappen en lekker laten lopen. Scherp opletten en ver vooruit kijken. Ik heb mezelf deze week geleerd onderin de beugels af te dalen. Ik ben overtuigd, het daalt en remt beter. Wel zit ik nog te verkrampt. iets nieuws geleerd van Mark: de drop van mijn stuur is erg groot (voor mij iets te).

Wat zijn die afdalingen hier heerlijk lang! Alles schiet voorbij, auto's, fietsen, motoren, koeien, beekjes. Hier komen de eerste bomen weer. De warmte komt terug in het dal. Voel me machtig als ik door het dorp flits. Niemand maakt me wat. Ik ben. Hier en nu, prachtig.

Bormio, dorp tussen de bergen. Daar ligt ons huis. Daar zien we elkaar. Daar wordt gepraat over stijgingspercentages en tandwielverhoudingen. Ja de Mortirolo, die staat ons nog te wachten. Blijft het 30 / 28 of toch 30 / 30? Maar de Gavia van die kant is pittiger dan vanuit Bormio. pas op! En onderschat de Cristina niet. Fietsers latijn, ik wil me eraan onttrekken, het maakt me ongerust, fietsen moet je doen. Heerlijk eten na een dag zweten. Samen thuis of in restaurant. En een koud biertje, ahh wat smaakt dat lekker zeg! Leuk om een losse stoemper eens rustig te spreken. Blijken heel gewone en aardige mensen te zijn.

Eén citaat. Ik reed na de Gavia en Mortirolo de laatste col op, Cristina. Daar rijd ik een Italiaan achterop (jawel), ik zeg op mijn beste engels, "last climb but quite steep!" Hij antwoordt: "After Mortirolo it's nothing" grote glimlach. Ben verder op eigen tempo doorgereden, maar moest toch de laatste km's nog wel aan hem denken. Ik wil niet vrouw onvriendelijk zijn, maar wat een fucking kreng, die Cristina!

Ja, intens genoten!

Mark: "Gescoord: Gavia, Stelvio, Mortirolo en Venusschoentje! "

Heerlijke week gehad, met een gezellig 13-tal (jullie!) en een prachtig sextet ( 2 x Gavia, 2 x Stelvio en 2 x Mortirolo), waar je thuis heel wat anderen jaloers mee kan maken. Ik twijfelde in januari heel erg, veel te druk, te weinig conditie, pas laat met trainen begonnen, en nog meer smoezen. Maar deze voor de liefhebber toch magische namen trokken me over de streep. Bedankt, Frank en Marcel voor het initiatief. Naast deze juweeltjes ook een paar prachtige aanwinsten voor mijn botanische "bucket list", met het Venusschoentje als hoogtepunt, zomaar vanaf de fiets gescoord. En de op de warmte van de Stelvio opstijgende lammergieren ook niet te vergeten. Heerlijk moment, in mijn uppie van genoten, mijn biologenhart sloeg een paar keer extra over. Serieus!

Ik moet bekennen dat ik ook veel in de berm speur om de aandacht van de pijn in mijn benen af te leiden. Maar gaandeweg de week kon ik mijn grenzen beter bewaken, en zo heb ik de cyclo ook gefietst. De Mortirolo bleek nu goed te doen, blijft zwaar en die 30 hielp ook een beetje natuurlijk. ;-) Het smaakt weer naar meer, en motiveert mij enorm!

Allard: "de ridders van het steile asfalt"

Ik vond het een prachtige ambiance en bijzondere heftige en schitterende bergen. Het beeld van de Stoempers, die uit de auto stapten na de cyclospotieve zal me ook bijblijven: een gehavend peloton van vermoeide ridders van het steile asfalt, het zal me bijblijven!

Paul: "Fietsvakantie op zijn best!"

De reis: De duur van de reis valt tegen, omdat vanaf de overgang Duitsland - Oostenrijk amper nog op snelwegen kan worden gereden en er de nodige passen moeten worden genomen, en dat schiet niet op. Dus doe je sowieso ongeveer 11 uur over de 1000 km. Van de heenreis van Paul, Marcel en Mark op dinsdag is vermeldenswaard dat Paul in de afdaling van de Stelvio er achter kwam dat een gewichtige Jeep (2000 kg) met automatische aandrijving met bemanning in lange afdalingen van steile paswegen een aanpassing vraagt van de remtechniek. Want hij raakte halverwege de downhill in toenemende mate zijn remvermogen kwijt (Frans wist dat dat kwam doordat de olie in de remleidingen gaat koken: 'vapour lock'). Maar na enige tijd afkoelen kon verder worden afgedaald, nu met oncomfortabel stevig pompend remmen... Maar dat oponthoud stelde Mark in de gelegenheid om zijn botanische nieuwsgierigheid te bevredigen: hij was over de vangrail geklommen en stond op zeker moment op een steile rotsige wand onbekommerd de vegetatie te bekijken..! Tijdens de terugreis met Frans als co-piloot geen remproblemen, en met de 4x4 uiteraard ook geen andere problemen in de klim naar de top van de besneeuwde Stelvio en de afdaling van de Umbrail. Wat een imponerende panorama's! En wat hebben we dus geboft met het weer!

De omgeving: In 2011 was ik met andere fietsvrienden een week naar de Maratona. Daar stond ik aan het vertrek met 8000 andere fietsers. De ruim 3000 in Aprica vormden zeker een herinnering aan die start. Het verschil was dat der start hier licht afdalend was met een aantal versmallingen maar gelukkig lette iedereen goed op. Het verschil tussen de Maratona en de Pantani - want zo blijf ik deze Granfondo noemen... - is voor mij toch vooral de grotere hoogten waarover we hebben gefietst. En uiteraard ook de absurde stijgingspercentages van de Mortirolo! Maar de Giao komt qua zwaarte toch niet in de buurt van Gavia of Stelvio.

Locatie en onderdak : prima, het bleek goed mogelijk om met z'n dertienen met de borden op schoot samen te eten, was erg gezellig. Geen onvertogen woorden, ondanks risicofactoren zoals de slaapplaatsen in woonkamers, enz. Bormio bleek inderdaad hèt centrum te zijn als uitvalsbasis voor allerlei klimtochten.

Fietsprestaties: Ik vond het wel veelzeggend dat alle snelle stoempers allemaal ter plaatse lichtere kransjes op de cassettes hebben gekocht. Dat zegt genoeg over hoe de hellingen rond Bormio iedereen ontzag hebben ingeboezemd! Over mijn eigen fietsprestaties: bij vertrek had ik geen idee waar ik qua fietsconditie toe in staat zou zijn in het hooggebergte. Maar indachtig het gezegde: 'Een mens lijdt het meest aan het lijden dat hij vreest' bleek het een gouden greep dat we op de woensdag meteen de Mortirolo en de Gavia hebben gedaan. 110 Zware km's met totaal 2882 hoogtemeters, maar een prima toets die wat mij betreft goed heeft uitgepakt. Ik kon ondervinden dat ik met mijn 34-32 voldoende licht verzet bleek te hebben voor percentages die flink over de 10% heen gingen, en voor hellingen die km's doorliepen rond de 10%. En ik kon in de afdalingen al snel mijn Vogezen-ervaring aanspreken in de achtervolging van superdaler Edo, al moest ik wel mijn snelheidsrecord verbeteren naar de 79 km/u...

De 'Stoempersklim' op donderdag vanuit het huis naar topje Stelvio op 2760 m met totaal 1548 hoogtemeters, samen met Monique en Edo vond ik ook een pareltje in die week: prachtig weer, 24 km samen keuvelend en genietend van panorama's, uitzicht over valleien in enorme dieptes, gletsjers op toppen om ons heen, langs alpenweiden met allerlei bloemen, marmotten, en richting de top rijdend langs sneeuwwallen en besneeuwde hellingen, foto's en filmpjes makend, enz. Fietsvakantie op zijn best!!

De vrijdag samen met Edo en Frans afgezet door Mark bovenop de Stelvio samen afgedaald naar Prato allo Stelvio en vervolgens terugweg: 25 km klimmen tegen gem. 7,4% over 1909 hoogtemeters. En dat ging me wel goed af. Die vrijdag kon ik concluderen dat ik wel in de conditie verkeerde om de 150 km van zondag aan te kunnen. Ik finishte op zondag als 928e van de 1013, als 14e in mijn leeftijdscategorie, in een totaaltijd van 8:25, gem. 18 km/u.

Mortirolo:Maar ik ben vooral trots hoe ik de Mortirolo vanuit Mazzo heb beklommen: 12,5 km tegen gemiddeld 10,6%, met steilste stukken van 18%. Van de totaal 1517 deelnemers aan die klim heb ik de 1204e tijd gereden, 1:38 uur, met gem. 7:92. Alles gefietst, nergens hoeven afstappen. Na stukken van 15% weer een beetje op adem komen op de stukken van 9 tot 10% is toch andere koek dan de Cauberg. Graag citeer ik hier de typering in het overzicht van alle beklimmingen van de alpencols rond Bormio:

"La Salita 'Del Pirata": these names may mean little to some, but to Italian and international cyclists this is a true event. The climb is arduous and tests even the most accomplished cyclist's endurance. Over the last thirty years, it has been a 'theatre' of serious races and cycling duels to the bitter end. Baptised th 'PIRAT'S CLIMB after Marco Pantani, it leads up to a culpture that commemorates his umtimely passing. The trail is almost exclusively through the woods, but it is positively one-of-a-kind."

Dank aan mijn reisgenoten-stoempers - en in het bijzonder aan Marcel, Frank, Rein en Monique als organisatoren- voor het gezelschap en de inspiratie die er mede toe hebben bijgedragen dat ik deze schitterende tocht tijdens deze zeer geslaagde week heb kunnen volbrengen!

Reinier: " Upper Class klimmen"

Toch niet voor het eerst in de Alpen aan het fietsen maar toch wel weer wat nieuws geleerd. Je hebt vlak en vlak: Denken we in Nederland aan de Amerongse berg dan is dit wat meer dan de wekelijkse Ruiterberg. In vergelijking met de Alpen zijn dit in NL toch echt alleen maar kleine puisten. Deze week in Bormio leerde ik steilte weer eens relativeren op een manier die ik nog niet kende.

Op de Gavia vanuit Bormio valt dat nog erg mee, een mooi lopende klim met een relatief kort stukje steil en daarna weer een verder lekker lopende klim met op het eind nagenoeg vlak. Niet biljart laken vlak maar wel een van de vlakste stuk klimmen die we hadden op een klim.

Daarna de Stelvio op vanuit Bormio. Na de tunneltjes volgt het steilste stuk met 14%. Als je boven bent zie je een vrijwel vlak stuk en dat voelt dan ook echt zo. Is dat nou een fata morgana? 68 haarspelbochten later neig ik daar wel naar toe want in de afdaling ga je vanzelf verder. Volgens mij betekent dat de zwaartekracht grip op je heeft en het echt naar beneden gaat. De hellingshoek geeft ook 4% aan, ongeveer de Ruiterberg op. Omhoog voelde het echt als vlak.

Heb je dit net tot je genomen en denk je niet meer verrast te kunnen worden blijkt er nog een upper class te zijn. Start van deze upper class is Mazzo. Een korte klim van 12 km die ongeveer net zo lang duurt als de klim naar de Gavia. De openingstune is 8%, om een beetje warm te draaien. Na ruim 100 km is dat echter niet meer nodig dus dat stuk kunnen ze kort houden. Km 2 volgt dan met 9% en voel je het al gaan trekken. Km 3 begint bemoedigend, in plaats van de gemiddelde steilte voor de volgende kilometer, hebben ze het alleen nog maar over de maximale steilte: 18%. Je kan niet anders dan door zwoegen en blij zijn dat je toch nog de 30 hebt gemonteerd. De volgende kilometers gaat dit zo door waarbij je gelukkig af en toe wat vlakke stukken ziet. Vlak is dan heel erg relatief, na gemiddeld 14 % over 1 kilometer voelt slechts 10% als vlak aan. Tijd om even bij te komen!

Dan na kilometer 10 hoor je opeens "Salut Mario" en zie je de herdenkingsplaat voor Marco Pantani. Hierna kan je uitbollen op slechts 8% steilte. Bij de boog boven aan de Passo di Mortirollo is de upper class klaar, maar zoals dat hoort laat de diploma uitreiking nog een even op zich wachten. Na een pas verwacht je te dalen, de Italianen hebben de pas echter een goede naam gegeven: Passo de Foppa. Je bent gefopt want je kan de afdaling starten met een vals plat a la de Amerongseberg, omhoog dus. Daarna blijft het op en neer gaan tot de echte afzink naar Aprica start. Helaas, daar is het diploma ook nog niet, je passeert de finish lijn net buiten het bereik van de finishvlag krijgt een heuse ereronde. Net als je denkt ik ben toch niet voorbij de afslag gereden kan je scherp naar rechts en begint meteen het klimmen weer. In deze klim wissel je weer af tussen Bormio vlak (8-10%) en het echte klimwerk van 14%. Na deze proef mag je eindelijk nog een keer afdalen om je nog op de laatste 500 meter stuk te gaan laten gaan op een vlak stuk omhoog naar de finish.

Kortom een prachtige week fietsen met een fijne groep van mensen. De Stoempers traditie blijft werken. Met zijn allen op pad, een gezamenlijk doel en organisch wordt tijdens de week alles geregeld. Als dan het weer ook nog erg meewerkt dan heb je een super week en smaakt het al weer naar meer. In het najaar en winter gewoon weer plannen maken voor volgend jaar, er zijn genoeg plekken waar we nog niet zijn geweest en de uitdagingen voor het grijpen liggen.

Voor enkele filmjes op het internet:

(1) Met na 1.40 rechts een Stoemper in beeld (Mark?) https://www.youtube.com/watch?v=tnmSxto_hO4 (2) https://www.youtube.com/watch?v=nTnvhUgcKgA (3) De korte afstand: https://www.youtube.com/watch?v=n20yfIs8Kvc

Frank Bles