Vier keer goud voor de Stoempers

Ja, ja. Na jaren van proberen is het nu eindelijk gelukt. Maar liefst 4 Stoempers hebben een gouden diploma behaald op de Fiets Challenge! Drie daarvan zijn in de categorie 100 kilometer.

10 Mei 2004

Mijn bewondering gaat vooral uit naar Marcel die de zeer scherpe grens van 5 uur heeft weten te doorbreken. Ook Frank heeft dat voor elkaar gekregen, maar dit jonkie wordt daarvoor slechts met zilver beloond. Paar jaartjes wachten nog Frank...

Toch ook nog een compliment voor Vincent Frowijn, die op tijd inzag dat er geen gouden eer te behalen viel op de 150 en is geswitcht naar de 100 kilometer. De gouden oogst is hierdoor toch weer wat hoger geworden. Slim gespeeld!

Wie 3e zou worden op de 150 kilometer was nog tot ver na de 100 kilometer onduidelijk. Maar Mark heeft zijn post-vakantie dip in combinatie met een grenzeloze zelfoverschatting moeten bekopen met een 4e plaats, nog net voor de succesvolle Challenge nieuwkomer Patrick Dassen. Henk Leenaers was helaas niet aan de start verschenen wegens verkoudheid. Hieronder enkele persoonlijke ontboezemingen:

Goudhaantje Marcel:

Tja, als je al 255 km met de Ronde hebt gedaan, ben je niet bang meer voor dit stukje. Dus om goud te halen ben ik gewoon meteeen maar gas gaan geven.

Dat hebben we gemerkt, Marcel, bedankt nog.

Frank Bles:

Ik start met het tweeslachtige doel Marcel te willen steunen in zijn race naar het eerste Challenge-Stoemper-goud op de 150 km en tegelijk zelf goed te willen eindigen. Het eerste uur betekent dat vooral amechtig het achterwiel van Marcel volgen en hem toehijgen "niet te hard starten, Marcel". Dat eerste uur rijden we 32.9 gemiddeld en is m'n hartslag gemiddeld 161... Het tweede uur zakt het gemiddelde tempo naar 31.9. Maar ook dan flitst het regelmatig door me heen dat dit niet goed kanaflopen; straks de man met de hamer, dat kan niet anders... De echte kramp blijft echter gelukkig uit tot in de tent bij de finish (en 's avonds bij het naar bed gaan nog eens). Pas na de tweede ravitaillering kan ik soms een klein stukje kopwerk doen en heel af en toe een gaatje dichtrijden naar een groepje voor ons. Het voordeel van hard starten is wel dat tegen de tijd dat de pijp wat leeg raakt, je wordt ingehaald door een sneller groepje (te langzaam gestart?) waar je dan in het wiel mee kunt. Dat fysieke voordeel en die mentale prikkel mis je misschien als je start in een vlak schema. Hoe dan ook, met minder training in de benen dan vorig jaar eindig ik 19 minuten sneller dan toen. Marcel scoort, met 10 minuten over, het eerste goud en ik kom vijf minuten tekort voor goud in mijn leeftijdsklasse. Maar supertevreden over de finish. Leuk om daarbij te worden toegejuicht door de 100 km-stoempers die al binnen zijn!

Terwijl ik dus steeds dacht dat Marcel altijd te hard start, ben ik nu in grote verwarring. Wat is het ideale schema? Gewoon durven en gaan 'op z'n Marcels' vanaf de start of toch streven naar een vlak schema? Misschien ligt de waarheid in het midden en kan ik daar volgend jaar nog vijf minuten pakken? Of was dit het ideale schema en moet ik maar wachten of ik dit nog eens kan als ik twee jaar ouder ben? Bijdragen aan de discussie over het ideale schema zijn welkom op de mailgroep. Graag wel voor de Gran Fondo Eddy Merckx op 12 juni...

Jaap van der Mei:

Ik ben nu eenmaal een slow starter.

Ik neem me nu voor om voortaan altijd achter Jaap te blijven.

Mark van Oorschot:

Ik had 2 doelen, zilver halen en mijn krachten goed verdelen. De 3 eerdere keren dat ik meedeed is met dat niet gelukt, maar ik heb mijn les geleerd.

Op de 1e klim ging Marcel met Frank in het wiel er zo hard van door dat ik maar meteen heb gelost. Ik passeer Vincent en druk hem op het hart vooral zijn eigen race te rijden, en zich niet gek te laten maken... Stijf van de kramp stap ik een 1,5 uur later af, net nadat Jaap me voorbij gekomen was. Hij draaide zich toen nog even bemoedigend om, door mijn van pijn doortrokken hartekreet : "Ooooh Jaap!" Ik neem de tijd om het been weer over het zadel te kunnen krijgen, en kan nog redelijk in het zog van wat groepjes naar de finish. Zilver is in ieder geval gehaald. De Challenge en ik, het zal wel nooit wat worden.

Frans Moltzer:

Na de week er voor (heuvelrug, terug via de dijk en Wijk bij Duurstede in het wiel van Frank en Marcel) voelden de benen goed. Dus fanatiek gestart. Na 13 km helaas al een lekke band. Hele peleton rijd dan voorbij. Er zit niets anders op dan lichtelijk gedemoraliseerd doorfietsen, zonder reserveband. Bij de eeerst volgende ravitaillering een bandje gescored en de achtervolging ingezet. Na circa 70 km weer bij een groepje aan kunnen klampen (alles eerder reed te langzaam om profijt van te hebben). Op 3 km voor het einde weer een lekke band. In totaal zeker 20 minuten verspeeld met die twee platjes. Dan toch gek dat je goud haalt als oude man met bijna 25 km/u gemiddeld. Kortom: de tijden van de 100 km liggen niet echt scherp, beschouw het eerste goud in mijn cyclo-carriere maar als aanmoedigingsprijs.

Zo mag ik het horen, gewoon doorgaan en op naar het volgende goud.

Marten vd Gaag:

Rustig gestart, en constant de 27 p/u vastgehouden... 100 km in 3 uur 44 en nog wat, met 4 km omrijden (pijltje gemist)... en ook nog goud als stelt dat niet veel voor bij de 100 km.

Niet zo bescheiden Marten, is gewoon prima resultaat.

Race 150 km

Race 100 km:

Mark van Oorschot