Uiteindelijk gingen we allemaal voor het toetje
Een weekje fietsen in de Provence eind mei/begin juni. Een menu dat klinkt als een klok. Een prima gezelschap, een perfect gekozen locatie en onderdak, alle ruimte, rust, een zwembad met uitzicht op de bergen (lees: ‘de berg’), de temperatuur is goed 25 tot 30 graden.
15 Juni 2005
Alle omstandigheden zijn aanwezig om een weekje te fietesen èn bovendien aan het eind, als Grand Dessert, deel te nemen aan de cyclo La Ventoux - Beaumes de Venise. Dit is een cyclo van 170 km en 3500 hoogtemeters, onderdeel van de Grand Trophee, waar ook de Marmotte deel van uit maakt. De voorbereiding is gedaan door Frans en Mark. Zij hebben alle ingrediënten geregeld om dit menu achteraf tot ‘haute cuisine’ te verklaren. Des te spijtiger dat ze niet aanwezig kunnen zijn om de hoogtepunten van deze streek tot zich te nemen.
Als alle gasten aanwezig zijn blijkt al snel dat smaken verschillen. Want wat is het hoogtepunt van dit menu? De één wil gewoon lekker ontspannen en ruimschoots genieten van alle gangen. De ander lijkt alleen een bodempje te willen leggen voor het Grand Dessert...
Vooral Henk is er één van de eerste soort; niks ‘een plekje bewaren voor het toetje’, gewoon elke gang genieten en zien hoe je alles verteert… Gelukkig is de groep groot en Henk vindt altijd wel gezelschap voor nog een tochtje – soms zelfs 2x daags. Geen wonder, hij maakte dit jaar zijn trainigskilometers op en neer naar z’n werk; heel vaak dus maar niet zo lang..
Het meest uitgesproken type van de andere soort is Jaap. Al in de weken vooraf wordt er gericht getraind, met intervals, pieken en rustmomenten. Nauwelijks aangeland in Malaucène wordt de eerste spreadsheet in elkaar gezet die antwoord moet geven op de vragen of goud haalbaar is en zo ja met welke tussentijden en gemiddelden. Alles gericht op het verorberen van dat ene gerecht... het laatste op het menu van deze week... En richting die piek de bekende zenuwen, dit jaar zichtbaar in eindeloos wisselen van zadels, zitlengte en zithoogte...
Reinier sluit zich de avonden aan bij Jaap binnen aan tafel om zich te buigen over de spreadsheet. Lijken het eerst nog zijn logistieke kennis en modelleringsvaardigheden die hem daar toe bewegen, al snel blijkt dat ook hij op het toetje mikt: bij de tochtjes flink buffelen op kop als het niet al te steil is…en gedurende de week steeds meer rust inbouwend.
Pieter was het hele jaar al duidelijk: revanche op het wat magere 2004. Meer dan ooit werd gezinstijd geclaimd om zich voor te bereiden op het in hoog tempo wegwerken van het dessert ... want dat is het ware genieten, toch?
En de rest van het gezelschap? Genoeg signalen die duiden op het willen presteren op de zaterdag. Dick ontpopt zich als een ongekend sleutelaar en gedurende de week wordt alles wordt los kan aan zijn Gazelle gedemonteerd – met als heilig doel dat ene kraakje op te sporen en te elimineren. Hij laat zich niet weerhouden door adviezen van erkende techneuten in het gezelschap om het bracket in tact te laten, gaat tot het laatste schroefje... en slaagt. Kraakloos de Ventoux op – geen twijfel over je materiaal!
Paul blijkt zich op geheel eigen wijze al voor vertrek te hebben voorbereid…. Het regelmatig vertoeven in het gezelschap van topsporters, heeft hem een verrassend goed gevuld ‘klein valies’ opgeleverd: superhersteldrank, antikramp-ampullen, bidons met inhoud in wisselende kleuren komen voorbij, maar natuurlijk altijd legaal dus eigenlijk een groot valies, toch?
Marten’s ambities lijken al bij het voorgerecht te sneuvelen. Na aankomst komt hij er achter dat hij als enige met een ‘23 achter’ om hoog blijkt te moeten. Of ‘30 voor’ dat voldoende compenseert wordt gedurende de gehele eerste avond bediscussieerd en uiteindelijk beantwoord met een duidelijk ‘non’. Een dag lang - per auto - alle fietsenmakers in de buurt afgaan is het gevolg. Maar mocht er iemand twijfelen aan Marten’s serieuze instelling voor zaterdag, dan zijn die twijfels alleen hierdoor wel verdwenen.
Ruud heeft de minste kilometers in de benen. Ziet hij dan wel mogelijkheden om de 170 km Ventoux - Beaumes de Venise volledig te verorberen of sluit hij zich bij Henk aan? Blijkbaar gaat hij ook voor het toetje. Al dagen vooraf traint hij in het geheim in de omgeving. En bij elke prestatiegerichte discussie brengt hij zijn visie in.
En Marcel dan? De keuken der lage landen geniet hij als geen der Stoempers, maar in deze regio kent hij zijn beperken. De hellingen zijn ‘m hier te lang. Maar toch, regelmatig maakt hij schamperende opmerkingen over de lengte van de ritjes deze week... pas na 150 gaat het tellen en staan de echte mannen op... toch Marcel?
Edo is als gebruikelijk de rust zelf. De afgelopen jaren was hij niet tevreden over zijn presteren in de cyclo’s. Gewoon lekker fietsen deze week, straalt hij uit. Samen met Henk dan maar? Maar in de loop der dagen duiken herhaald zijn herinneringen op aan 2 gouden cyclo’s in één week, drie jaar geleden, na de verregende Marmotte. Stille wateren, grote honger?
Na zijn valpartij in de Eddy Merckx enkele jaren geleden, vermeed Diederik de cyclo’s meestal. Goud zat er nog nooit in maar zijn honger lijkt gestild. “Al dat gejakker, hoeft voor mij niet zo” zei hij al eens. Hij lijkt nog degene die zich het meest bij Henk’s gedachtengang aansluit. En ondergetekende – ach dat weten jullie wel... toch?
Tussengerecht
Op woensdag was als tussendoortje de echte klim naar de kale berg gepland: Bedoin – Mont Ventoux. Tussendoortje, nee echt niet… De één verklaarde het vooraf tot echte tijdrit, de ander tot testrit om het model van Jaap en Reinier te ijken, een derde tot parcoursverkenning. Maar hoe dan ook, deze klim bleek eigenlijk voor iedereen in het teken van zaterdag te staan. Waar dat nog het meest uit bleek? Niet iedereen reed uiteindelijk mee en het merendeel stopte bij Chalet Reynard! Op tijd rust en niet forceren was het motto!
Je zou nu toch verwachten dat Henk en Diederik doorfietsten tot boven, om dit tussendoortje volledig te genieten. Maar nee, ook zij stopten. Henk nam het gezelschap vanaf Chalet Reynard via Sault mee voor ‘een klein lusje, bijna vlak,‘ door de Gorges de la Nesque dat wat uit de hand liep….en dat menigeen deed verzuchten dat donderdag een echte rustdag moest worden.
Pieter en Frank fietsten wel door (en kwamen in 1.39 en 1.32 boven) om diverse redenen: Het ging lekker, dus waarom geen goede tijd neer gezet, daar kun je ook mee thuis komen, dat traject kent immers iedereen. En misschien hebben we zaterdag wel onweer…en dan heb je tenminste iets… Faalangst voor de zaterdag? Of kwam het, oh ijdelheid der ijdelheden, door de professionele video die van de klim werd gedraaid, met Paul als cameraman en Ruud als volleerd coureur – zo bleek met name in de afdaling die ook gefilmd werd.
Kortom, voor sommigen viel dit tussengerecht wat zwaar, voor anderen smaakte het naar meer...
Het Grand Dessert als hoofdgerecht
Na die woensdag werd de schijn niet meer opgehouden. Deze week stond in het teken van ‘presteren op zaterdag’. Dat betekent uren poetsen, stellen, smeren, blokjes vervangen, nieuwe bandjes etc. Maar ook wat koude oorlog: Jaap trachtte mij nog even vet te mesten en ik bevestigde zijn kansloze positie van zadel en stuur...
Het model van Jaap en Reinier wordt bijgesteld, verbeterd, aangepast, gecorrigeerd en aangevuld en levert voor ieder tussentijden op voor zijn streeftijd. En wie plakt als eerste die tijden op zijn stuur? Jaap? Nee… Henk... ernstig besmet door de rest en volledig om, past hij op vrijdagavond het model nogmaals aan met een ‘vermoeidheidsfactor’ om de tijden nog betrouwbaarder te maken... De oplopende spanning kon worden weggelachen toen bleek dat het model geen tussentijden wilde leveren voor Paul: uitkomst ‘not available’; oftwel onvoldoende vermogen om boven te komen... Paul werd gesuggereerd zijwieltjes te monteren.
Coja keek het allemaal glimlachend aan... ach ze is inmiddels wat gewend.
De dag zelf? Het Grand Dessert overtrof de stoutste verwachtingen. Een ieder heeft zijn eigen herinneringen en belevingen. Daarover kan ik niet verhalen. In Jaap’s bijdrage kunnen jullie ook mijn verhaal teruglezen, we hebben elkaar immers nauwelijks uit het oog verloren, ondanks herhaalde pogingen.
Het resultaat was met al dat goud natuurlijk uitstekend maar belangrijker: ieder was behoorlijk tevreden over zijn prestaties. Edo wel met dubbele gevoelens; hij mistte goud op een fractie en eindigde als (bijna) de snelste zilveren... Diederik, het meest ontspannen aan de start, was uiteindelijk – en terecht – zeer gelukkig met zijn eerste goud – toch wel leuk, dat jakkeren Diederik? Coja wenstte ons ’s ochtend nadrukkelijk een ‘veilig weer thuis’ en ook dat lukte, al polijste Dick met een kuit een paar meter vangrail.
Waaraan was het succes te danken? De ontspannen voorbereiding in de week vooraf? Alleen Diederik hield die vol. De focus op de zaterdag? Speelde zeker mee. Het iets minder hete weer hielp maar ook de flitsende pit-stop bij Coja na de afdaling van de Ventoux. Daar had ik onder in beeld wel de seconden willen zien meelopen: kleding dumpen, bidons vullen, bananen en energierepen laden en weg maar weer. Buiten beeld mocht Coja dan weer ieders achterblijvende eigendommen van de straat rapen. Nogmaals dank Coja!
Evaluatie
Een grondige evaluatie lijkt nodig. Wat is de conclusie? Welke aanbevelingen voor 2006? De Cevennen 2004, zonder gestress voor een cyclo, was toch ook geweldig?! Nog nooit zo goed geslapen als toen... Kunnen we twee menu’s samenstellen? Of als we nou de even jaren... en dan de oneven.
Vergeet het maar, als je wensen hebt, wel of geen toetje, gewoon snel zijn. Al voor de Jaarvergadering wat uitwerken en een beetje lobbyen en de rest gaat gewoon mee. Zo gaat dat bij de Stoempers. En het zal hoe dan ook lekker smaken.