Roubaix Challenge
Op initiatief van Patrick, en na enige aarzelingen van oa mijzelf, 4 Stoempers en een aspirant-lid aan de start van de 144 km Roubaix,-Roubaix versie
12 April 2014
Patrick, Reinier en ik reden vrijdagavond al naar Roubaix, flink druk op de weg maar toch vroeg in de avond in het hotel. Roubaix was niks volgens de hotelbaas dus naar Lille om wat te eten. Tot onze verrassing had Lille een hele mooie oude binnenstad met gezellige terrassen en pleinen. In Café Leffe lekker gegeten en een bijpassend biertje gedronken. Toen weer terug en lekker geslapen in ons hotel. De fietsen van ons en van andere deelnemers stonden luxe in een verwarmde conferentie kamer op mooi tapijt. De volgende ochtend naar Roubaix naar het beroemde Velodrome. Marcel Reinartz en Piet Deen waren vanuit Utrecht vertrokken en we startten om 9.00 uur met de tocht met z’n 5-en. Het was lekker druk maar niet overvol. De eerste 40 km was naar het zuiden om het echte parkoers op te pikken.
Zoals je kan zien op de startfoto was het flink mistig de eerste 40km. Weinig mooie uitzichten op het Franse glooiende land. Het ging heel vlot en toen kwamen bij het echte begin, de eerste kasseienstrook. Dit was gelijk een hele beste, met 5 sterren het bijna 3 km lange bos van Arenberg. Op Sporza noemden ze dit zondag de ‘poort van de hel’. Dat was het ook, we wisten niet wat ons overkwam. Niet normaal stuiteren, bijna niet te fietsen. Marcel had de eerste 100 meter al een lekke band, Patrick en Reinier verloren een bidon en overal lekke banden langs de kant en bidons in de berm. Aan het eind hadden we allemaal zoiets van waar we in godsnaam aan begonnen zijn.
Eigenlijk vergeleken met deze eerste strook bleek de rest ‘mee te vallen’ . Het was wennen en uiteraard speelde later de vermoeidheid een flinke rol. De truuk was niet te lichte versnelling en flink doortrappen, en zoals je zondag ook op tv zag, veel heen en weer vanuit de berm op de weg en weer terug. Er stonden al veel campers langs de kant met de Leeuw van Vlaanderen wapperend.
We hadden allemaal wel wat. Totaal 5 lekke banden (Piet 2, zelfs tegelijk, Marcel 2 en Reinier 1). Verder zag ik Patrick op een strook opeens uit een diepe greppel omhoog klauteren. Hij was flink gevallen, in een weliswaar droge greppel maar vol met brandnetels. Zijn benen waren geschaafd en onder de brandnetel bulten. Een paar kilometer later kwam hij erachter dat hij alles kwijt was wat in zijn achterzakken hoorde te zitten. Snel terug en hij vond alles weer, windjack, telefoon etc.
Zelf ben ik veel later bij een andere strook ook in een kleine greppel gevallen, ik lag opeens en knalde met mijn hoofd op de grond. Ik moest echt even blijven liggen en zitten voor ik weer op de been kon. Marcel verleende assistentie en ik kon weer verder. Bij de finish zag ik dat er een deukje in de buitenkant van mijn helm zat en een scheur in het schuim aan de binnenkant. Ik had een hele vage lichte hoofdpijn, dus rustig aan verder. Ik had zoiets gelukkig nog nooit ervaren, maar hier draag je dus een helm voor! Zondag gelijk nieuwe helm besteld.
De laatste stroken gingen verder goed, wel steeds lastiger door de vermoeidheid in vooral de polsen en pijn en de handen. We reden allemaal op Continental 4-seasons, ik op 28mm, de rest op 25 mm, maar toch wordt er flink lek gereden.
Zoals ik al schreef, na de eerste strook had Patrick helemaal geen bidon meer. Ik gaf hem er een van mij en direct op de volgende strook kon ik die, ik reed natuurlijk achter hem, direct weer van de grond rapen. Dat was eens en niet weer.
De finish op de Wielerbaan van Roubaix is magisch, hupje en de baan op. Wij mochten precies een ronde rijden en kwamen zij aan zij over de finish. Gaaf!! Dit was de hele tocht al meer dan waard.
Na wat uitrusten en een biertje in het gras op het middenterrein zochten we de legendarische douches op. Wat een historie.
Roubaix Challenge, het was een fantastisch avontuur. Onvergelijkbaar met de Ronde van Vlaanderen. Het parkoers is helemaal vlak en de kasseienstroken langer en heftiger. Zondag voor de televisie was het ook enorm genieten, van de laatste 100km herkende ik bijna alles nog, ontzettend leuk dat we daar zelf gereden hebben zo kort voor de koers. De overwinning van Nikki maakte dit weekend onvergetelijk.
We kunnen iedereen aanraden om dit avontuur een keer aan te gaan. Of het een ‘eens maar nooit weer’ ervaring is zal de komende jaren wel blijken.