Romeinentocht
Zondag 15 april vertrokken Patrick, Frank B en Frank W om half acht naar Dinxperlo voor de Roemeinentocht. Aangekomen daar was het koud met een bleek zonnetje, wat moest dat worden?
28 April 2012
We kozen toch voor de langste variant van 130km en gingen stevig aangekleed op pad. Na een tijdje reden we een groepje van 8 achterop. Patrick wilde er gelijk overheen, maar het lukte mij om ons te beheersen en er achter te blijven. Nadat er een bidon door de lucht vloog bleek de groep uit 2 groepjes te bestaan, wij dus achter de resterende 5 aan.
Grappig was dat we op deze tocht misschien 10 minuten in Nederland hebben gefietst, 5 minuten aan het begin en 5 aan het eind. De rest was in Duitsland. We blijken allerlei oude Romeinse routes gevolgd te hebben, maar daar was aan het wegdek gelukkig weinig van te merken. Alleen in een aantal mooie oude stadjes lagen wat klinkers. De rest van Duitsland is prachtig geasfalteerd. Na het oversteken van de Rijn kwamen we al snel in Kalkar, je weet wel waar men ooit het onzalige plan had om een nucleaire kweekreactor te bouwen. Vanuit het linkse bolwerk Groningen ben ik daar 30 jaar geleden nog wezen demonstreren. Dat heeft geholpen, ze hebben er echt iets nuttigs mee gedaan: een hele grote speelplaats van gemaakt.
Na de eerste hellingen lieten we de groep achter ons en gingen met z'n 3-en verder. Het was prachtig landelijk, rustig en met mooie uitzichten. Na een aantal mooie dorpjes hadden we halverwege een stop in een kaffee stube. Een flink stuk appeltaart met een kannetje kofiie voor 5 euro, onze buren overleven de crisis wel!
Na de koffie verder een aantal lange en mooie hellingen in een extra lus voor de 130 km. Er volgden enkele steile beklimmingen van een stuwwal, waarna we via de Römer Strasse, de Totenhügel en Uedem richting Sonsbecker Schweiz fietsten. Het waren geen echte Zwitserse hellingen, maar toch pittig.
Op de terugweg bleek dat de wind wel erg hard tegen was. Op een gegeven moment reden we een eenzame 'warme bakker' achterop. Hij pikte aan om uit de wind te blijven. Ondertussen had ik het na zo'n 100 km helemaal gehad met de wind. Zodra ik aan de kopbeurt toe was zakte het tempo weg. Dat is het gevolg van een ernstig gebrek aan bovenbeenomvang, maar gelukkig hadden andere Frank en Patrick nog wel wat over en lieten mij geen kopwerk meer doen, om toch op tijd terug te zijn. Bij de laatste verzorging reed de bakker door, roepende dat als hij zou stoppen hij niet meer op z'n fiets zou komen. Na deze laatste stop gingen we verder voor de laatste 25 km tegen de wind in, het begon ook een beetje te regenen. Een tijdje verder reden we de bakker weer achterop en het lukte hem weer om aan te pikken. Zo reden we al vlot met z'n 4-enNederland en Dinxperlo weer binnen. Even uitrusten in de voetbalkantine en om 16.00 uur al weer thuis op de bank voor de spectaculaire finish van de Amstel Gold Race. Conclusie: erg mooi en afwisselend fietsen in Duitsland.