Marmotteweek
Na enkele vruchteloze pogingen is het in 2012 eindelijk gelukt om in te schrijven voor la Marmotte. Ergens in oktober 2011 melde Vincent Frowijn dat zijn zwager Daan op zoek was naar een maatje om de Marmotte te gaan rijden. Na enig heen en weer emailen hebben we ons ingeschreven via de website van Alpedhuezfietsreizen.
10 Juli 2012
De inschrijving voor de Marmotte was alweer overschreven maar ze hadden wel nog een arrangement voor de Trophee de l’Oisans. Een regelmatigheidsklassement bestaande uit 4 cyclo’s in 1 week waaronder la Marmotte. Naar later bleek een schot in de roos. Ook de accommodatie hebben we via dezelfde organisatie geboekt. Een prima appartement in een chalet in het wintersportplaatsje Oz. Uitzicht op de piste en de besneeuwde Alpentoppen.
De eerste ochtend na aankomst ging gelijk om 5 uur de wekker voor de eerste cyclo la Vaujany ook wel bekend als het kleine zusje van la Marmotte. Met startnummer 650 zal ik de rest van de week rondrijden. La Vaujany is een prima voorbereidingskoers voor La Marmotte bijna een week later. In volle vaart van start, ruim 20 kilometer vals plat naar beneden knallen voordat je aan de voet van de Col de Grand Serre staat. De tweede beklimming van de dag, le Col d’Ornon, is een geen steile maar goedlopende en lange klim. De route van de Col de Sarenne, de derde beklimming, loopt in eerste instantie over de Alpe d’Huez, maar slaat een paar kilometer voor de top rechtsaf. Je bent dan nog lang niet boven en het blijft hobbelen. Het wegdek op zowel de beklimming van de Col de Sarenne als de afdaling liggen er slecht bij. Grind, vele kuilen en putten en zo nu en dan zelfs een stukje onverhard, maken de afdaling ook behoorlijk gevaarlijk. De inmiddels gestaag stromende regen is natuurlijk ook een spelbreker. Uiteindelijk is de slotklim naar Vaujany een stevige afsluiter van deze cyclo. Na 7.23 uur fietsenmet een brevet d’ or op zak naar de pastaparty. Maandag rust en dinsdag een beetje vlak gefietst.
De woensdag erop stond de Prix des Rousses op het programma. In slechts 40km wordt zowel l’Alpe d’Huez als de col naar Vaujany beklommen. Het weer was gelukkig opgeklaard voor mijn vuurdoop op de Alpe d’Huez. Deze eerste beklimming viel niet tegen met een tijd van 1 uur en 1 minuut. Wonderlijk om de wedstrijdrenners op driekwart van de klim alweer tegen te komen in de afdaling. Zij doen niet veel onder voor de profs...
De donderdag en vrijdag met ledigheid doorgebracht onderbroken door een massage en het afhalen van het startnummer boven op Alpe d’ Huez. Teruggekomen in Oz liep ik plotseling een oude bekende tegen het lijf. Vanuit de verte was er al een blik van herkenning en op korte afstand was het niet te missen: onze Henk Leenaers. Henk was zondag aangekomen en had bij een reisorganisatie een Marmotte-arrangement geboekt.
En dan op zaterdag eindelijk de grote dag. Om 5 uur de wekker, bordje muesli, bananen, gewelde abrikozen en op weg naar het startvak in Bourg d’ Oisans. Omdat we de Trophee hebben geboekt staan we in het eerste startvak tussen de bevoorrechte renners. Tot mijn grote schrik bemerk ik dat mijn hartslagmeter nog aan de oplader in het appartement hangt. Niet slim dus, dan maar op gevoel. Na circa 15 km aanloop de eerste klim, de Glandon. Het weer is prima en na 20 km klimmen sta ik boven op de Glandon. Vrijwel gelijktijdig met Daan over de mat. Vanaf dit punt is de koers geneutraliseerd vanwege een aantal dodelijke ongelukken afgelopen jaren in de smalle en steile afdaling. Boven op de Glandon even de tijd genomen om de energiedrank en de sportdrank aan te vullen en de mond vol te proppen met vijgen, abrikozen en turks fruit. De camembert heb ik maar wijselijk links laten liggen... In de afdaling van de Glandon word ik links en rechts toch nog ingehaald door dappere waaghalzen. Onderweg klinken pistoolschoten door de klapbanden van het vele remmen. Carbonvelgen? In de afdaling tel ik spijtig genoeg toch minimaal 3 fietsers in onfortuinlijke poses langs de kant van de weg...
Na de afdaling van de Glandon kom ik in een snelle groep terecht waarin goed wordt samengewerkt. Al snel klonteren 3 groepen samen en rijden we met een man of dertig richting de Telegraph. De bidons zijn nog goed gevuld en vrijwel de hele groep rijdt bij het waterpunt stug door. De Telegraph wordt goed verteerd en ik blijf goed letten op de fietsers om mij heen. Zorgen dat ik meer renners inhaal dan ingehaald worden, zijn ze jong of oud, getraind of niet etc. Vanwege het ontbreken van mijn Garmin de enige manier om mijn tempo te checken.
De Galibier blijft toch met afstand een van de mooiste cols die je kunt fietsen. Boven op de top staat een stevige wind en er ligt nog voldoende sneeuw. Machtig mooi om doorheen te rijden. Op de Galibier nog snel wat water gepakt en de mond volgepropt met gedroogde vruchten. Vervolgens de windstopper aan en als de brandweer de Lauteret af. Het vooruitzicht van bijna 40km afdalen en nog slechts 1 beklimming voor de boeg geeft een euforisch gevoel. Wel goed opletten hier. Het missen van een bocht in het bovenste deel levert weliswaar een kortstondige sensatie van de vrije val maar te pletter slaat je zeker.
In de laatste km’s naar de voet van de Alpe d’Huez blijft het tempo hoog. Het loopt merendeels lekker naar beneden maar desalniettemin moet er flink bijgetrapt worden. Ondertussen goed blijven drinken en eten. De laatste gelletjes glijden naar binnen. De groep rijdt de laatste ravitaillering onder aan de Alpe d’Huez voorbij. Ik kijk naar mijn laatste bidon en zie dat die nog voor de helft vol zit. Ik besluit mee te rijden en mijn ampul cafeïne met pepermuntextract aan te spreken. Dit alles in de hoop, wederom het gevoel van de aanraking door de Heilige Geest mee te maken. De 21 bochten gaan langzaam maar gestaag. Het enthousiasme van de vele toeschouwers en de teksten van de Alpe duZes op het wegdek geven veel afleiding. Blijven draaien op de 28 en af en toe glimlachen naar mensen die roepen en klappen langs de kant. Uiteindelijk dan toch langs de eerste chalets, door de tunnel en naar het hoogste punt. De laatste tweehonderd lopen zo waar wat naar beneden en iets wat lijkt op een afsprint komt nog uit de benen. Na 7.37 uur sta ik boven... Mooie 968e plek overall en 321e in mijn leeftijdscategorie.
Daan arriveert ongeveer 20 minuten later. We laten ons de traktaties van de pastaparty goed smaken en kiezen allebei een mooi shirt als aandenken van een succesvolle Marmotte. De afdaling valt nog niet mee. Inmiddels is de Alpe d’Huez één groot lint met fietsers en de eerste auto’s komen omhoog op de linkerbaan. In bocht 14 zie ik plotseling Henk Leenaers aan de kant van de weg staan. Ik roep nog ‘kom op Henk’. Hij antwoordt dat zijn ketting is gebroken. Een volledig uitgewoonde Belg ligt tegen een muurtje aan en overhandigd een missing link. Ik vraag nog hoe ik Henk kan helpen maar ik heb ook geen kettingpons bij me. Ik bied Henk aan om van fiets te wisselen en de chip over te zetten. We hebben tenslotte ongeveer dezelfde maat. Henk wil, ook na enig aandringen van mijn kant, geen gebruik maken van dit aanbod. Ik heb Henk vervolgens succes gewenst. Ik vrees dat hij bocht 1 niet met de fiets heeft bereikt. Zijn naam kon ik niet terugvinden bij de uitslagen...
Inmiddels weer in Nederland kijk ik terug op een prachtige Marmotteweek. Prima gefaciliteerd door AlpedeHuezfietsreizen. De Trophee de l’ Oisans bleek een goede voorbereiding van La Marmotte.
Ook hebben we, met uitzondering van de eerste zondag tijdens La Vaujany, veel geluk gehad met het weer. Volgend jaar weer? Misschien iemand die de kriebels krijgt het lezen van dit verslag. Ik ga de komende tijd Caroline bedanken dat ik in een drukke schoolperiode een week lang wielrenner mocht spelen...
Patrick
Mijn uitslagen voor dit weekje Trophee 2012:
LA JAUVANY:
Rng: 181.......Doss: 650......Cat: E.......Rng Cat: 57.......Temps: 7.23.58
PRIX DES ROUSES:
Rng: 170........Doss: 650.....Cat: E.......Rng Cat: 168.....Temps: 2.14.08
LA MARMOTTE:
Rng: 986........Doss: 650.....Cat. E.......Rng Cat: 321......Temps: 7.37.05