Maratona Dolemieten
Op zondag 1 juli om 6.30 klonk het startschot voor 10.000 deelnemers van de Dolemieten Maraton in La Villa Alta Badia. Tussen al deze wielrenners 2 stoempers: Diederik Verheul en Frank Witte.
1 Juli 2012
Zelf was ik maandagavond aangekomen om de hele week lekker te fietsen in deze schitterende omgeving. We zaten in een ‘cycletours’ hotel en s’avonds aan tafel werd al direct een groep gevormd van 10 mensen om de volgende dag te gaan fietsen. Alle dagen hebben we met, een deel van, deze groep gefietst. Dinsdag de Sella Ronde om in te komen, woensdag een rit naar Tre Cime (Drei Zinnen), die was heftig met 115 km en 3500 hoogtemeters. De dagen daarna wat rustiger maar telkens prachtige tochten met lange steile hellingen. Ook de Fedaia, langs de gletscher Marmolada, mag er zijn met 10 km rond de 10-11%.
Op zaterdag gerust en wat rondgelopen op de markt, beheerst door een stand van Pinarello (toch wel het meest populaire merk in Italië). Zaterdagavond onrustig geslapen, zondag om 5 uur aan het ontbijt en om kwart voor zes aangesloten in de startgroep tussen de glimmende, veel witte Italiaanse karretjes, en diversen met elektronische schakelgroep. Crisis, what crisis?
De organisatie van deze tocht is echt super. 10.000 mensen gaan verdeeld in 4 startgroepen in ca. 20 minuten door de start. Zelf duurde het voor mij slechts 8 minuten en de eerste klim, en eerste afdaling waar ik wel bang voor was, had ik vrij weinig last van de drukte. Schitterend was aan de voet van de 2e klim, de Pordoi, waar je omhoog de weg zag slingeren, vol met fietsers, en helemaal kippenvel toen een helikopter laag en dwars over kwam om beelden te maken. Wat een spektakel, echt genieten op de fiets! Door de flow van de vele deelnemers ging het Sella rondje erg soepel, het was ook nog lekker koel door de vroegte en voor ik het wist reed ik voor de 2e keer door Corvara. Bidons gevuld bovenop de 2e klim van de Campalongo (ook hier geen enkel last van de drukte, dat heb ik wel eens anders meegemaakt) en het relatief vlakke stuk tussen de voet van de Campalongo en de tussen col voor de Giau werd er stevig gekoerst. Wind tegen dus een enorm lang lint. Ja, en toen de Giau. Op zich simpel, gewoon 10 km 10% klimmen, lichtste verzet en trappen maar. Ondertussen was het erg warm geworden en het was zoals verwacht erg zwaar. Alleen op een paar kleine bruggetjes even de spanning eraf. Sfeervol waren de passages door de galerijen, het was doodstil, je hoorde alleen het gekraak van de zwoegende kettingen en je eigen gehijg. Aftellen, maar wat kan een kilometer dan toch nog lang duren. Bovenop de Giau heb ik een paar minuten gezeten, zere voeten, en toen snel de afdaling in. Gaaf dat de weg vrij is, waardoor je de hele breedte kan gebruiken.
Toch ook redelijk wat ongevallen in de afdalingen, helaas. Ik had een geweldig gevoel toen ik de laatste col gehad had, eerst de Falzarego en toen de Valparola. Mooie snelle afdaling, en toen toch nog de laatste zware kilometers licht omhoog. Heel moe en heel tevreden door de finish. Mijn conclusie: de Maratona moet je als liefhebber een keer gereden hebben. De tocht zelf, de organisatie en de sfeer eromheen de hele week is echt fantastisch.
Wat impressies van Diederik
Aanleiding
Een vriend van mij heeft eind 2011 een mooie Pinarello aangeschaft met een super record groep. Ed wil er graag een flinke prestatie mee neerzetten. Midlife crises? De Maratona lijkt me uitermate geschikt voor Ed zijn doel, een niet te zware cyclo, maar 138 km en 4000 hoogte meters, veilig omdat alle wegen volledig autovrij zijn en Italiaans met veel spektakel. Ik reed deze cyclo al eerder in 2001 en 2003.
De start
Wij staan pas om zes uur op. Ons appartement ligt op 200 m van de start voor de Warsteiner groep. De naam van de startgroep geeft onze ambities duidelijk weer! Zo om half zeven sluiten wij aan bij de start. Rond 7 uur zijn wij zo’n beetje de laatste die starten.
Tot 100 km is het vooral genieten
Nadat ik Ed met een high five aan het begin van de eerste helling succes heb gewenst ga ik in mijn eigen tempo klimmen. Soms is het zo druk dat je zowel links als rechts niet kan inhalen. Naarmate de tocht vordert is er zeker in de steile binnenbocht steeds meer ruimte. Het geeft je wel een kick om zoveel mensen in te halen. Zeker een voordeel van het helemaal achterin starten.
Onderweg valt mijn oog op een paar mooie bruine benen gecombineerd met een Celeste groene Bianchi. De American Lady, wat ouder dan haar achterkant doet vermoeden fietst erg soepel. Ze roept de naam van diegene die voor haar rijdt, wisselt een paar woorden en haalt hem dan soepel in. Leuk om te zien! Maar misschien is dat anders als je wordt ingehaald?
De Giau
Bij het beklimmen van de Giau mijn helm afgezet, mijn metertje geeft 38 graden aan dus zo’n Bandana op je hoofd is heerlijk. Een paar km van de top staan mensen water uit te delen. Ik gebaar dat ik het wel op mijn hoofd wil. Lekker ijskoud water in je nek!
Het laatste stukkie
De laatste helling laat het oude lijf nog wel een beetje kraken. Zere nek, zere kont en een pijnlijke rechtervoet. Ik heb even wat minder aandacht voor de mooie omgeving en ga regelmatig staan met een wat zwaarder verzet. Die afwisseling bevalt het oude lijf het best. Gek genoeg verdwijnen alle pijntjes in de afdaling na de Valporella en heb ik nog ruim over om op het “ vals plat” naar Corvara nog eens flink gas te geven.
Ik ben het helemaal met Frank eens de Maratona is een aanrader voor alle Stoempers om een keer te rijden!
Resultaten:
Frank Witte: 6:37, 21 km/uur, 1005 van de ca. 4000. 113 van de 650 M50-54 jaar.
Diederik Verheul: 7:36, 18 km/uur, 2304 van de 4000. 154 van de 310 M55-59 jaar.