Kramp!

De vorige editie van deze helse cyclo staat mij nog altijd in het geheugen gegrift. Slechts één stoempermaatje om mee op reis te gaan en als die dan op het laatst nog afzegt resteert mij maar een ding: ik ga toch...

5 September 2005

En dat heb ik geweten, na een vroege autorit ruim 7 uur ploeteren door de slechts denkbare weersomstandigheden: stortregen, slagregen, motregen en ook gewone regen.

Geen peloton om in te duiken, geen rug om achter te schuilen zonder een straal water in het gezicht te krijgen.Snel afdalen kan niet meer en afstappen ook niet want waar moet je heen in een donker bos? Een plotselinge verschijning was er wel in de vorm van Jaap van der Mei die uit het niets na 120 km ineens naast me komt rijden en vraagt hoe het gaat. Hij was in de buurt van La Roche op vakantie en maakte even een klein tochtje. Enfin Jaap verdween even snel als die was gekomen, ik reed de tocht uit in 7 uur en 13 minuten en kon aan de lange terugreis beginnen,ondertussen bijkomend van de kramp die in de benen was geschoten.

Dit jaar was alles anders, vier doorwinterde stoempers, Marcel Reinnartz, Pieter Berger, Nico Borreman en ondergetekende reisden de avond voor de tocht gezamenlijk naar een plaatselijk kasteel om er de nacht in door te brengen.

‘s Ochtends bleek er zowaar spaghetti met gehaktsaus in het hotel klaar te staan, de mist trok snel op en de zon begon te schijnen!

Ook dit jaar een volle straat met wielrenners alleen nu niet binnen een paar minuten de schoenen vol met water. Weer die Claude Criquielion niet gezien die toch het startschot afvuurt. Al bij de start verdwijnen Marcel en Pieter uit mijn gezichtsveld en samen met Nico rijd ik omhoog naar de Cote Beausaint. Echt zwaar wordt het na de eerste ravitaillering met de Cote de Gohette, de Cote du Parc a Gibier en de Col de Haussire vlak na elkaar met de Mur de la Velomediane nog net in de benen. Het wordt een gevecht van grote mannen die nog maar net rond kunnen draaien en werkelijk stomend boven komen of in geval van een kettingbreuk omvallen en drie meter lager uitkomen. Nico ben ik achter me kwijt geraakt en samen met Pieter rijd ik omhoog. En dan zien we Marcel zittend op een onmogelijke helling in een nog onmogelijker berm: kramp en hoe!

De tweede ravitaillering is als een pitstop, de bidon wordt razendsnel ondergedompeld terwijl ik een banaantje krijg aangereikt en oppeuzel, Pieter en ik doen een plasje en gaan weer verder. Dan raakt ook Pieter achterop in een van de zoveelste beklimmingen en rijd ik zwoegend alleen verder. En weer hoor ik iemand uit een groep aan de kant roepen: hé Jaap dat is er een van jouw stoempers!!! En ja hoor weer is Jaap aanwezig en ik ben nu wat minder verbaasd dan de vorige keer.Ik weet niet of Jaap me heeft herkend maar voor mij is het reden om energiek door te rijden, tot ik mijn tripel wil gebruiken, te laat schakel en op het middenblad en 18(?) achter omhoog wil.Dan schiet ook bij mij de kramp erin en ik moet eraf.

De ketting alsnog om het onwillig kleine blad gelegd en weer op de fiets omhoog. Pieter en ik rijden inmiddels weer samen richting de grote scherprechter de Cote de Beffe. Pieter raakt achterop en plots schiet bij mij op de Cote de Beffe de kramp erin; Verder rijden lukt niet, ik ken mijn bovenbenen niet meer terug.

Na een minuut of wat zakt het wat weg en ik kan weer fietsen, de tip van het meenemen van Paracetamol heb ik vooraf goed in de oren geknoopt. Het is nu overleven; de dood of de gladiolen, ik kruip omhoog en mijn route gemiddelde zakt naar de gouden grens van 27 kilometer per uur. Ik weet dat de laatste 10 kilometer in een vliegende afdaling zich afspelen en ik weet bij een groepje aan te klampen. Even later zoeven we met 65 kilometer naar beneden en is alle pijn bijna vergeten totdat er weer moet worden aangezet. Met het oog op de te verwachten drukte beneden passeer ik nog wat rijders. Inderdaad blijkt er bij aankomst een grote groep tegelijk door een klein poortje te willen om te worden gescand met welgeteld een scanner: dat gaat dus niet en na enkele minuten wachten, geteisterd door kramp in de bovenbenen, ben ik aan de beurt

Mijn eerste reactie na 6.08.13 uur fietsen was: voorlopig even niet meer…! Pieter meldt zich na 2,5 minuut met de woorden: dit is de zwaarste tocht die ik ooit heb gereden… Op 6.15.50 uur komt Marcel binnen, nog balend van zijn hevige kramp aanval en als ook Nico vrolijk lachend binnenkomt op 6.49.58 uur is het kwartet weer kompleet. De diploma’s zijn binnen: 3x goud en een keer zilver, de gewonnen T shirts doen dienst als ploegenkleding en vervangt de stinkende renners kledij.Hierop kiezen we goedgemutst een plaatselijke pizzeria waarna we aan de terugreis beginnen.

Ik geef toe Gerben De Knegt heeft een behoorlijk gaatje geslagen maar binnen de 6 uur moet kunnen en toont gelijk een stuk beter... Mede stoempers :bedankt!

Vincent Frowijn