Gran Fondo Eddy Merckx
Afgelopen weekeinde heeft een groep (Marcel, Diederik, Frans, Frank, Edo, Jaap en Mark) meegedaan aan de Cyclosportive Gran Fondo Eddy Merckx, als voorbereiding op de Marmotte. Heeft toch al 3400 meter hoogteverschil en het goede aantal kilometers.
20 Juni 2002
De avond voor het evenement waren we in een hotel in Poulseur aanbeland, dat er weer prima uit zag, en waar de kok zelfs een ontbijtje voor ons wilde maken om 6 uur de volgende morgen. Na een pilsje op het terras, met uitzicht op onweer en stromende regen gingen we met een gerust hart slapen. Althans dat was de bedoeling. We hadden echter niet gerekend op Belgische voetbalfans die het feit dat het Belgisch elftal was doorgedrongen tot de achtste finale, op zuid-Europese wijze gingen vieren. Luid toeterend door het dorp scheuren en flink schreeuwen in dekroeg. Na 1 uur 's nachts zou het wel stoppen. Althans dat was mijn bedoeling. Ik had echter niet gerekend op de kroegbaas die zo rond 1 uur de televisie nog eens extra hard zette, vermoedelijk om de fans en zo de bieromzet te stimuleren. Afijn, het ontbijt was prima.
In Hamoir snel ingeschreven en op weg naar de start. Het was tot nog toe droog en we hoopten op droge wegen. Althans.... Juist bij de start begon het lichtjes te regenen, en dit zette door tot een echte bui. De eerste 2 uren van mijn tocht verliepen hierdoor voorzichtig, zeker bij de afdalingen die erg glad waren geworden. Gelukkig hield het tegen dat we bij de Stockeu kwamen op en daarna werd het nog heel aangenaam. Althans, voor een aantal van ons.
Voor mezelf verliep alles prima. Rustig gestart, om mezelf eens mentaal te trainen op "inhouden". Zodat ik op het eind niet zoals bij de Challenge compleet zou instorten. Dat is me prima gelukt, met een mooie eindtijd van net boven de 6 en een half uur (dus net geen goud). Volgende keer wat minder vaak pissen, en nog wat kilo's er af. Ook Jaap ging als een speer. Hij bleef in mijn zicht tot na de 100 km, en hij is daarna flink gaan aanzetten. Was weer in staat om anderen flink pijn te doen. Hij kwam ruim binnen goud binnen. Zijn commentaar: "Ik heb ook maar meteen goud gehaald in jullie leeftijds-categorie, dan ben ik meteen van dat gezeur af". Tja, kan ik niets tegenin brengen.
Net na me eindigde Frank. Zijn woorden:
- Gestart met grote twijfel omdat ik van woensdagse gebeuk tegen de wind nauwelijks hersteld voelde; had ik niet vooral rust nodig? Me voorgenomen het echt als training te rijden, niet aan goud te denken.
- Het ging me in het begin al erg hard, in een grote groep op een redelijk vlakke weg.
- Bij de eerste seriuze klim merkte ik dat ik sneller klom dan veel anderen in het peloton en dat het toch wel lekker ging.
- Bij ± km 40 weer aangesloten bij Mark en Jaap en even later met z’n drieën bij Marcel.
- Na de eerste ravitaillering alleen met Jaap.
- Met dalen meer moeite om te volgen dan met klimmen, bij het remmen op een natte weg zag ik even m'n achterwiel ter rechterzijde opduiken en een zwiep later ter linkerzijde; goed voor je adrenalinegehalte...
- Halverwege de tijd op 89 km toch op schema van goud... dan gaat dat toch wel tellen...
- Na 100km vloekend aan de kant met een lekke band - dan blijk ik opeens heel onhandig.... Jaap weg, Mark zwaai ik ook maar toe dat hij door moet fietsen, maar als ik aan het inpakken ben wil Marcel daar wel even op wachten.
- Door m'n kwaadheid blijk ik wat minder sociaal dan Marcel door hem in de volgende klim hem weer achter te laten.... Zo'n 15 km er te hard aan getrokken, tot m'n benen me melden dat ik nou weer gewoon moest doen omdat 60 km toch nog wel ver was... Nog lekker wat groepjes ingehaald en zeeeeer tevreden gefinisht in 6.37 nog wat. Rugpijn was er wel, maar te verdragen en trok in de loop van de volgende dag al weer weg. Voor de Marmotte geleerd: blijf rustig bij het plakken van je band... en.... ben blijkbaar toch niet overtraind... maar ga wel een weekje rustig-aan doen!
Al snel daarna Marcel en Edo, en voorzitter Frans presteerde weer naar formaat:
"Was precies binnen de 8 uur binnen en redelijk tevreden (3/4 uur na Edo, en dat voor een oude man)."
Helaas verliep het allemaal wat minder goed voor Diederik. Hij raakte net voor de 2e stop van de weg, en ging daar flink onderuit. Niet alleen fiets beschadigd maar vooral en helaas ook Diederik zelf. Bij de elleboog een flink stuk vel los, wat toch echt behandeld moest worden. Edo heeft hem nog geassisteerd, en hij is door de organisatie opgehaald. Bij de sporthal is hij met een aantal andere onfortuinlijken (gladheid en afdalingen) naar het ziekenhuis gebracht voor de nodige hechtingen. De volgende dagen is hij thuis moeten blijven, vanwege een stijve arm en andere ongemakkelijkheden. Hopelijk is hij inmiddels weer op de been en herstellende. Laten we hem allemaal beterschap wensen.
Tot zo ver de avonturen van een aantal Marmotten.