Eenzame Stoemper haalt zijn Alpenbrevet!
Op zaterdag 29 augustus was er een prachtig fietsevenement in Zwitserland: het Alpenbrevet. Dit is een relatief onbekende cyclo die in hetzelfde rijtje thuis hoort als Marmotte, Maratona en Giordana. Frank Witte hield de Stoemper-eer hoog!
29 Augustus 2015
Met 3 vrienden bracht deze Tuindorp Stoemper een volle week door in Meiringen als voorbereiding op deze tocht op zaterdag 29 augustus. Dit ligt tussen Luzern en Interlaken bij cols als de Brünig, Grimsel, Susten etc. Iets verder de Furka en Gotthard. Fietsen in Zwitserland, ik had het nog nooit gedaan, het is schitterend. Je moet wel van klimmen houden. Elke dag een tochtje van 100 km en dan heb je sowieso meer dan 2000 hoogtemeters te pakken. Ik heb in 6 dagen ruim 15 hoogtekilometers gereden. Het landschap en de uitzichten zijn schitterend. De cols liggen rond de 2000m en geven prachtige uitzichten op gletsjers en beruchte bergen als de Eiger. Op de eerste dag na hadden we de hele week zeer stabiel en mooi weer, veel zon en steeds warmer (20 tot 27 graden). Voordeel van dit gebied is dat het veel dichterbij is dan Dolemieten of Ventoux. Ca. 800 km vanaf Utrecht. Zijn er ook nadelen? Jazeker, een aantal wegen over die passen zijn vrij druk omdat er vrij veel doorgaand verkeer over heen moet. Het gebied rond de Ventoux of Dolemieten is rustiger. Ander nadeel is dat Zwitserland absurd duur is voor ons. Onhandig is al dat je geld moet wisselen en een bakkie koffie is omgerekend 4 euro. Ik begrijp niet hoe zij het als toeristenbestemming volhouden.
Dan het Alpenbrevet. Er mogen maximaal 2500 mensen meedoen, de helft is Zwitser. Ca. 10% vrouwen en deelnemers uit veel landen: ik heb Duitsers, Noren, Denen, Italianen en Nederlanders gezien. Er zijn 3 afstanden, die allemaal een flinke inspanning vergen. De zilveren tocht is 130 km met 3 passen en 3800hm. De platina is 270 km met 5 passen en 7000hm. De Zwitsers zelf zeggen dat deze voor de verrückten is. Ik had dit eerst wel in mijn hoofd zitten, maar heb er op het laatst vanaf gezien. Dat zou namelijk betekenen minstens 14 uur op de fiets, niet verslappen en continu stress om de tijdlimieten, die gesteld waren zodat je voor donker terug bent, te halen. Gezien de hitte en hoe ik de laatste col opkwam, was dat een verstandig besluit.Ik ben dus gegaan voor de gouden versie: 4 cols, 175 km en 5000hm. Achtereenvolgens de Grimsel, de Nufenen (2400m, hoogste pas in Zwitserland heb ik me laten vertellen), de Gotthard en als toetje de Sustenpas.
Om 6 uur, in de schemering, gingen we van start. De Grimsel ging prima, daarna snelle afdaling en weer omhoog naar de Nufenen. Om kwart voor 10 s ‘morgens al 3000hm achter de kiezen. Wel erg mooi om zo vroeg te beginnen, langzaam kwam de zon op met het eerste licht hoog op de omringende bergen. Na weer een mooie afdaling, de wegen zijn echt fantastisch daar, de Gotthard op. Er is een aparte weg voor langzaam verkeer, helaas wel met antieke kasseitjes. Fietst niet heel lekker. Bovenop de Gotthard is een beetje een kermis, er kwam zelfs een wagen met paarden ervoor omhoog. En dan de laatste, de Sustenpas. Hiervoor komen alle routes weer bij elkaar, iedereen moet hier overheen. 1300 meter stijgen over 18 km. Het was inmiddels 13.00 uur, de zon stond hoog en de weg loopt ca 13 km zonder enige bocht rechtdoor over een Zuidhelling. Geen bocht, geen schaduw. Mijn thermometer gaf 38 graden aan. Het was een hel. Ik kreeg het erg zwaar, en was niet de enige. Mensen probeerden wanhopig een plekje te vinden om te rusten, maar er was geen schaduw. Zo hier en daar kwamen stroompjes water de berg af, daaromheen steevast een groepje fietsers die probeerden te verkoelen. Mensen probeerden achter een geparkeerde auto een reepje schaduw te vinden. Meer dan 10 km voor de top werd er al gelopen. Van het water in mijn bidons kon je thee zetten. Op een gegeven moment was er een korte tunnel, daarin was elke meter bezet met mensen die tegen de muur in de schaduw zaten. Zelf heb ik ook een paar minuten gerust in een galerij waar schaduw was. Daarna ging het weer vrij goed en, de meesten van jullie zullen het gevoel kennen, de vreugde als je eindelijk boven op de laatste top bent gearriveerd. De afdaling was daarna heerlijk en om 1600 uur was ik terug in Meiringen. Een van ons vieren had de zilveren gedaan en was er al, een ander is niet van start gegaan en de derde heeft de Platina gereden. Ongelofelijk, die zat van 6 uur smorgens tot 20.00 uur savonds op de fiets. Van de 2500 deelnemers hebben er ca 250 de langste versie gereden. Dat zijn de hele sterken. Terugkijkend: een heerlijke week met elke dag prachtige tochten. Het Alpenbrevet zelf is een mooie cyclo, goede verzorging onderweg maar, anders dan bij andere tochten, geen verkeersregeling onderweg en soms veel auto- en motorverkeer onderweg. Door het relatief lage aantal deelnemers fiets je veel alleen. En pas op als je naar Zwitserland gaat: neem een flink gevulde portemonnee mee!